DE ILLUSIONIST

Tussen de gordijnen van rood fluweel

stond een tafel met een zwart doek op het toneel.

Het publiek dat de zaal tot de nok toe vulde,

was vol afwachting wat de artiest onthulde.

Geroffel van muziek zwol aan,

zaallichten dempten, de illusionist kwam in het volle licht te staan.

Op zijn gezicht met evenwichtige trekken,

was geen spoor van emotie te ontdekken.

Zijn kostuum  glanzend wit

van boven tot onder in perfecte snit.

In een blauwe glitterwaas kwam uit het donker te voorschijn,

een vrouw, dat moest de assistente zijn.

Het spel begint daar, waar de waarheid aan de leugen is gebonden

en de illusie zijn eigen wegen van echtheid heeft gevonden.

Feilloos reikt het glittervrouwtje de rekwisieten aan,

hun enige contact leek hier uit te bestaan.

Behendig heeft de goochelaar aan zijn degen

drie spartelende konijntjes geregen,

daarna bedekt met een rode doek,

verdwenen waren ze, nagelaten, geen spatje bloed op de smetteloze broek.

Spontaan applaus viel de kunstenmaker ten deel,

uit zijn hoed toverde hij reeds het volgende, wonderlijke tafereel.

Op  het podium ontstond een kleurenpracht van bloemen als twee regenbogen

en verschenen talloze duiven die door het theater vlogen.

Hij neemt mij in zijn wereld mee,

laat mij zien, voelen en horen,

vormen mogen niet verstoren,

verandert vele malen van idee,

suggereert telkens iets,

totdat het vervliegt in het lege niets.

De scenes wisselden in snel tempo af

en de magiër zijn hoogtepunt aangaf.

Muziek klonk dreigend  zacht,

hier vertoonde de tovenaar zijn macht.

Gevergd werd uiterste concentratie

voor het nummer vol sensatie.

Zonder schroom stapte de vrouw in een kist naar binnen,

vergrendeld, voor het doorzagen kon beginnen.

Vlijmscherp staal met haaientanden werd getoond,

de  snijdende spanning werd ruimschoots beloond.

Het publiek met ingehouden adem zweeg,

rondom mij, de zaal was leeg.

Meedogenloos jaagt het metaal door het hout.

Weg vertrouwen. Ik krijg het benauwd.

Geen lucht ontsnapt aan mij.

Gevangen en onvrij.

Het angstzweet breekt me uit.

Ik wil schreeuwen, maar er komt geen geluid.

Hier ben ik overgelaten aan mijn verdriet.

Tijd om mij te begrijpen is er niet.

Vastberaden naderen de punten om mijn ziel te doorsnijden.

Verbreken van gevoel, doet zoveel lijden.

Het vervangen door een allesvernietigend verweer,

geeft strijd die verwondt, de pijn doet zo zeer.

Het grote werk was nu gedaan,

in het voetlicht had de illusionist drie kisten staan.

Omgekeerd, van boven naar beneden, van beneden naar boven,

de  toeschouwers konden hun ogen niet geloven.

In de onderste kist zagen ze borsten en hoofd,

gescheiden van de rest en van ledematen beroofd,

de middelste kist bevatten de benen.

Verbijster keek het publiek naar het bewegen van de tenen,

bovenaan de restanten van andere lichaamsdelen.

Dit kon zich slechts in een droom afspelen,

maar ………. veelvuldig waren de toegeworpen kushanden,

die als twinkelende sterretjes in de zaal belanden.

De illusionist verwisselde wederom de kisten.

Iedereen had het gevoel dat ze iets misten.

De deur ging weer open,

de vrouw kwam heelhuids naar buiten gelopen.

Nauwelijks van de verbazing bekomen,

liet het publiek de artiest een staande ovatie toekomen.

Daar had hij alles voor gegeven

om het keer op keer opnieuw te beleven.

Het moment van collectieve liefde

dat hem enerzijds behaagde en anderzijds ook griefde.

Handgeklap, veranderend  geluid, ratelende wielen van een trein,

vluchten, aankomen op een plek waar geen mensen zijn.

Achter de coulissen in een kleedkamer vol spiegelwanden

zit hij, het hoofd steunend  in zijn handen.  

Een trieste en eenzame man.

Niemand die hem troosten kan.

Dichtverhaal van Postersquare